Έχετε σκεφτεί αλήθεια πόσο άσκοπο είναι να φωνάζει κανείς σε έναν κουφό;Θεωρητικά φαντάζομαι όλοι το καταλαβαίνουν, στην πράξη όμως οι περισσότεροι έχουν ξεστομίσει τη φράση: “Κουφός είσαι ρε; Σου φωνάζω, δεν ακούς; “ και μάλιστα με ένταση και νεύρα, πεπεισμένοι όντες πως ο συνομιλητής τους δεν μπορεί να είναι όντως κουφός…Μπορεί;
Φαίνεται πως τα 50.000 άτομα που είμαστε (κατά προσέγγιση) σήμερα οι κωφοί στην Ελλάδα οφείλουμε να μην μετακινούμαστε, να μην πηγαίνουμε σε μαγαζιά, σε τράπεζες, σε κέντρα, σε ξενοδοχεία, στο μετρό, στα λεωφορεία…Κι αν τελοσπάντων το κάνουμε αυτό, οφείλουμε να φέρουμε κάποιο σήμα, ένα μπλουζάκι ίσως που να λέει: “Προσοχή, κουφός” για να μην μας κορνάρουν τα αυτοκίνητα στο δρόμο, για να μην μας λένε “κάνε στην άκρη να περάσω” άγνωστοι άνθρωποι πίσω από την πλάτη μας στις σκάλες του μετρό και στα μαγαζιά.
Πρόκειται για τους ίδιους αγνώστους που παθαίνουν πάντα έκπληξη και αυτό που εγώ αποκαλώ: “πολιτισμικό σοκ” όταν τύχει η απάντηση στην ερώτηση: “Κουφός είσαι, ρε;” να είναι θετική.
Οι κοινωνιολόγοι λένε πως η κώφωση είναι η μόνη αναπηρία που αντί να δημιουργεί στους άλλους αισθήματα συμπόνοιας αλλά και οίκτου ακόμη, προκαλεί αντιθέτως αισθήματα αγανάκτησης. Αυτό νομίζω ότι γίνεται για δυο λόγους:
- πρώτον, γιατί δεν έχουμε κάποιο εμφανές εξωτερικό σημάδι (μια πατερίτσα, ένα αναπηρικό αμαξίδιο, ένα λευκό μπαστούνι τυφλών) που να δείχνει στους άγνωστους στο δρόμο ότι μας λείπει μια πολύ βασική αίσθηση όπως είναι η ακοή. Ακόμα και τα ακουστικά βαρηκοΐας (αν φοράμε) συχνά δεν γίνονται αντιληπτά, ειδικά στις γυναίκες που τα καλύπτουμε συνήθως με τα μαλλιά μας. Κι έπειτα, ακουστικά βαρηκοΐας φοράει και ένας παππούς ή μια γιαγιά που απλώς “βαριακούνε λίγο”, ΄δεν είναι δηλαδή κάτι που παραπέμπει ευθέως σε έναν κωφό.
- δεύτερον, γιατί όταν πια συνειδητοποιήσουν ότι είμαστε όντως κουφοί, θα πρέπει να συνεννοηθούν μαζί μας και αυτό τους βρίσκει απροετοίμαστους, τους γεμίζει άγχος και δεν ξέρουν πώς να το χειριστούν.
Έτσι, πέφτει σε μας το βάρος, από τη μια να δώσουμε στον (άγνωστο) συνομιλητή μας να καταλάβει ότι πάσχουμε από κώφωση και από την άλλη να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε μαζί του. Πράγμα που δεν είναι εύκολο ωστόσο, γιατί συχνά οι άγνωστοι μας παρεξηγούν, κι αν δεν κάνουμε στην άκρη για να περάσουν –είτε είναι πεζοί είτε εποχούμενοι- είναι έτοιμοι πρώτα να μας βρίσουν (Κουφός είσαι ρε; Στην άκρη ρε μαλάκα να περάσω, σου φωνάζω, δεν μʼ ακούς; ) και πολύ αργότερα να συνειδητοποιήσουν αυτό που θα έπρεπε να είναι προφανές: ότι είμαστε όντως κουφοί.
Πολλοί βέβαια –και κυρίως οι νεώτεροι- έχουν αρχίσει να εξοικειώνονται με τους κωφούς και κάνουν μια ειλικρινή και ευγενική προσπάθεια να δώσουν προσοχή και να καταλάβουν αυτό που θέλουμε να πούμε κάθε φορά, καθώς ο τόνος και η χροιά της φωνής μας δεν είναι πάντα αντιληπτά και καθαρά.Άλλοι όμως δεν είναι καθόλου ευγενικοί, αντιθέτως δυσφορούν εμφανώς, μιλούν γρήγορα ή με καλυμμένο το στόμα (πχ από φαγητό ή τσιγάρο), και φαίνεται πως δεν ξέρουν τον τρόπο ή ίσως και να μην θέλουν κιόλας να μας μιλήσουν και δείχνουν σαν να προσπαθούν να μας ξεφορτωθούν το ταχύτερο.
-------------------------------------
ΗΤΑΝ ΟΝΤΩΣ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΑΡΘΡΟ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΟΝΤΩΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΠΩΣ Η ΑΚΟΥΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ..
